O SZKOLE

• • • Profil szkoły
    • Historia szkoły
    • Statut Zespołu Szkół Specjalnych
    • Statut Szkoły Podstawowej Specjalnej Nr 2
    • Statut Specjalnej Przysposabiającej do Pracy
    • Wewnątrzszkolne Zasady Oceniania
    • Program wychowawczo - profilaktyczny
    • Zespoły zadaniowe
    • Zajęcia pozalekcyjne
    • Programy własne nauczycieli realizowane podczas zajęć lekcyjnych
    • ZARZĄDZENIA

• • • • Historia szkoły

      •                Szkoła powstała we wrześniu 1993 roku, kiedy to wydano akt założycielski Publicznej Szkoły Podstawowej Specjalnej w Ostrowcu Św.      Szkoła miała kształcić dzieci z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym lub znacznym. Powstanie tej placówki było konieczne i długo oczekiwane przez rodziców i pedagogów. W najbliższej okolicy miasta nie było takiego ośrodka, który zajął by się jednocześnie nauką  i rehabilitacją  dzieci sprawnych inaczej. W 1993 roku w szkole  było 45 wychowanków. Najwięcej, bo przeszło 20  z dziecięcym porażeniem mózgowym, 10-cioro z wadami wrodzonymi takimi jak zespół Downa, Dandy-Walkera, łamliwego chromosomu X, a także z mukopolisacharydozą. Ponieważ wciąż nowi rodzice zgłaszali swe dzieci do szkoły konieczna stała się rozbudowa budynku oraz dostosowanie go do potrzeb niepełnosprawnych.  Dyrektor  Renata  Rudzka  rozpoczęła starania o fundusze na ten cel.

        7 października 1993 roku uchwalono Statut Zakładu Opiekuńczo -Rehabilitacyjnego w skład, którego wchodziła szkoła.

        Statut określał podstawowe zadania Zakładu i były to: 

        1) Opieka dydaktyczno - wychowawcza;

        2) Rehabilitacja i leczenie dzieci z zaburzeniami psychoruchowymi dzieci do 18 roku życia;

        3) Badania i porada lekarska;

        4) Pielęgnacja i opieka dzieci niepełnosprawnych;

        5) Prowadzenie działalności profilaktycznej i oświatowo - wychowawczej;

        6) Zapewnienie  prawidłowego  wyżywienia  dzieci  zgodnie  z  normami fizjologicznymi;

        7) Prowadzenie terapii zajęciowej, logoterapii i psychoterapii;

        8) Prowadzenie konsultacji, seminariów dla rodziców przez pracowników Zakładu.

         

        W październiku  1993 roku został ogłoszony konkurs na dyrektora ZOR, który wygrała mgr Bożena Semeniuk. Początek kadencji nowej dyrektor był bardzo trudny, gdyż trwały wciąż starania o fundusze na remont budynku. Chcąc zlikwidować kolejną barierę dla osób niepełnosprawnych i ich rodziców - barierę komunikacyjną- dyrektor Bożena Semeniuk zwróciła się z prośbą do Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych o dotację na zakup samochodu przystosowanego do przewozu osób. Samochód taki pomógłby tym, którzy poruszali się na wózkach inwalidzkich i byłby rozwiązaniem dla tych, którym brak środków finansowych na dowóz dzieci.

        W listopadzie tegoż roku udało się rozpocząć remont w budynku przy ul. Iłżeckiej 31. Na czas remontu dzieci przebywały w Żłobku Nr 2 na os. Ogrody i tam trwały zajęcia  szkolne  i  terapeutyczne. Po 11 miesiącach zakończono wszystkie prace  i oddano nowy, bo trzykrotnie powiększony  i udoskonalony budynek. Zamontowano wykładziny antypoślizgowe, windę, uchwyty na korytarzach  i ubikacjach, podjazdy do budynku  i drzwi działające na fotokomórkę ułatwiające wejście osobom z wózkami. Niestety brakło funduszy na wykończenie nowego skrzydła budynku. Remont umożliwiły dotacje z kieleckiego WOZRON-u i PFRON-u. Zakład mógł przyjąć około 55 dzieci w wieku od 3 do 21 lat. Zajęcia trwały od 7°° do 16°°. Program nauczania obejmował: orientację i współżycie ze środowiskiem, kształcenie mowy, plastykę, muzykę z rytmikę, zajęcia rewalidacyjne. Każde dziecko, mimo że grupy były pięcio lub ośmioosobowe, miało indywidualny program usprawniania dostosowany do jego możliwości i potrzeb. Zajęcia  te  miały  na  celu  wyrabianie  zaradności  życiowej  dzieci,  uczenia  ich zaspokajania   podstawowych   potrzeb,   porozumiewania  się   z  otoczeniem  i  wyrobienie  samoobsługi. Każdą  grupą  zajmowali  się: nauczyciel, pielęgniarka, rehabilitant (2). Formą przystosowania dzieci  do  życia  wśród  osób  zdrowych  były  kontakty  z  uczniami  innych placówek oświatowych. Do SPS Nr 2 przychodziły dzieci  z przedszkoli, uczniowie szkół podstawowych   i średnich ze specjalnie przygotowanymi występami artystycznymi, z upominkami z okazji świąt czy Dnia Dziecka.

            1 czerwca 1995 roku do dyrektor Semeniuk dotarła wiadomość o przekazaniu dla potrzeb Zakładu sprzętu rehabilitacyjnego o wartości 22500 nowych złotych. Darczyńcą była Fundacja Pomocy Dzieciom „Uśmiech". W wakacje, 2 sierpnia, zakupiono potrzebny sprzęt  i przekazano ośrodkowi. Wśród pomocy znalazły się: wielofunkcyjne fotele „Modulo", suchy basen z piłeczkami, klocki i kliny do usprawniania mięśni,  podwieszana  płaszczyzna,  drabinka  sznurkowa  oraz  cztery  lustra  do  korekty  wad  postawy.  Poza  sprzętem  potrzebnym do rehabilitacji   ruchowej   dzieci   otrzymały   pomoce   dydaktyczne    w  postaci  telewizora,  video, radiomagnetofonu oraz zestaw kaset. Dary i pomoc ludzi o wielkim  sercu  świadczyły  o  tym, że  walkę  z  niemocą  można  wygrać.  Dyrektor  Semeniuk  wciąż   starała   się  o  nowe etaty dla specjalistów, o  dofinansowania,  o  dary,  dotacje.  Dodatkowo  pomagała  i  wspierała  duchowo  rodziców,  wysłuchiwała  ich problemów.

            W  listopadzie   1995  roku  otrzymano  kolejną  dobrą  wiadomość - zakończyły się  wielomiesięczne  starania. PEFRON  przyznał  Zakładowi  dotację                w  wysokości  4  miliardy  700 milionów  starych  złotych  na  dokończenie  budowy  nowego  skrzydła.  Zakład,  który już opiekował się 61 dziećmi i przyjmował popołudniami inne osoby na rehabilitację mógł rozszerzyć swą działalność.  Dzięki pomocy sponsorów i dzięki stałym zabiegom dyrektor udało się zakupić drogi sprzęt rehabilitacyjny m.in. tak zwaną wirówkę do hydroterapii - usprawnia się tą metodą kończyny dolne.

          W lutym 1999 roku rozpoczęły swą działalność Warsztaty Terapii Zajęciowej. Kierownikiem został Robert Rogala. Utworzono siedem pracowni: komputerową, przyrodniczą, stolarską, plastyczną, muzykoterapii, gospodarstwa domowego, rękodzielniczą. Każda grupa liczy po siedem osób i opiekuje się nią jeden terapeuta. Dodatkowo uczestnicy WTZ mogą liczyć na pomoc rehabilitanta, logopedy i psychologa. Dzięki pracy „warsztatów" uprzątnięto i zagospodarowano teren wokół budynku; urządzono ogródek - skalniak; posadzono drzewka i trawniki.    

            29 marca 1999 roku Rada Powiatu uchwaliła, że z dniem 1 września 1999 roku zakłada się Publiczne Gimnazjum Specjalne w Zakładzie Opiekuńczo - Rehabilitacyjnym oraz przekształca Szkołę Podstawową Specjalną o strukturze organizacyjnej klas I - VIII w sześcioletnią Szkołę Podstawową Specjalną        o strukturze klas I - VI.  Przy Szkole Podstawowej powstały grupy rewalidacyjno - wychowawcze dla dzieci z upośledzeniem umysłowym w stopniu głębokim.  Ustalono, że granice obwodu Publicznego Gimnazjum obejmują wszystkie miejscowości Powiatu Ostrowieckiego. 

        W roku 2000 nastąpiła zmiana dyrektora szkoły. Na podstawie konkursu, dyrektorem została Zofia Piętowska. 

        Oprócz zajęć dydaktycznych dzieci -mają zajęcia z zakresu rewalidacji indywidualnej.

        W roku szkolnym 2006/07 decyzją Rady Powiatu powstała ponadgimnazjalna Szkoła Specjalna Przysposabiająca do Pracy.

        Od    sierpnia   2007   roku   po   konkursie   zorganizowanym    przez   Starostwo    Powiatowe    stanowisko dyrektora ZSS objęła  mgr Małgorzata  Czyż  a stanowisko wicedyrektora mgr Elżbieta Rutecka.

        Po pięcioletniej kadencji w roku 2012 odbył się kolejny konkurs na dyrektora ZSS, w wyniku którego od września 2012r. dyrektorem szkoły została mgr Elżbieta Rutecka, wicedyrektorem - mgr Aneta Stawczyk.

        Od roku szkolnego 2013/2014 na terenie szkoły działa świetlica szkolna i obejmuje opieką uczniów ze względu na czas pracy rodziców, organizację dojazdów do szkoły oraz innych okoliczności wymagających zapewnienia opieki w szkole. 

        Od roku szkolengo 2017/2018, w wyniku konkursu dyrektorem ZSS została mgr Magdalena Wykrota - Skóra, wicedyrektorem - mgr Ernest Krajewski.